Leiðrétting um nokkur prósent duga ekki!

Hávær umræða er nú í þjóðfélaginu að leiðrétta lán heimila um allt að 18% en sú aðgerð dugar ekki því að með áframhaldandi verðtryggingu og verðbótum þá fer allt á sama veg á skömmum tíma! Það eina sem hægt er að gera er að afnema verðtryggingar og verðbætur vextir verða að duga fyrir fjármagnsstofnanir því að þar verður að taka til nú þegar með fækkun og lækkun launa toppana sem þar starfa!

Eitt skulum við hafa í huga að mörg heimili hefðu aldrei getað staðið undir þeim lánum sem tekin voru þrátt fyrir að lausafjárkrísan hefði ekki komið því að verðtryggininn sem er til staðar étur allt upp á nokkrum árum innkoma hækkar ekki til móts við afborganir og fæstir hefðu hvort sem er getað borgað , stæðsta ástæðan fyrir þessari skekkju er sú að verð á húsnæði var orðið allt of hátt komið út úr öllum kortum vegna verðbólu bankana sem við þurfum nú að takast á við af fullum þunga!

HH: 37% lána í skilum

Athugasemdir

[Maelstrom, 11.10.2010 kl. 09:28]

Hefur komið fram hvernig þessi tala er fengin?  Eitthvað meira en að þetta sé úr AGS? 

[Sigurður Haraldsson, 11.10.2010 kl. 09:38]

Nei það hefur ekki komið fram en þessi örfáu prósent sem setja allt á hliðina í fjármálaheiminum duga ekki!

[Ólafur Guðmundsson, 11.10.2010 kl. 10:08]

Þetta er alveg hárrétt. Almennar afskriftir á lánum gagnast fyrst og fremst þeim sem að skulda mest. Hverjir eru það? Jú, akkúrat þeir sem eru með hæstu tekjurnar og eiga því auðveldast að ná endum saman. Svo einfalt er það.

Þess vegna er þessi hugmynd um almennar afskriftir á lánum algerlega galin. Nær væri að hjálpa þeim sem eru í miklum vanda og eru að missa heimilin sín. Það er ótrúlegt að lýðurinn krefst þess að heimilunum sé bjargað og að það fyrsta sem á að gera er að fara í almennar afskriftir á lánum. Niðurskurðurinn (sem og skattahækkanir) í dag verður barnaleikur m.v. það sem að þarft til þess að brúa bilið sem almennar afskriftir á lánum kosta (200-250 miljarðar).

Síðan er það merkilegt að það eina sem að þú leggur til til að hjálpa heimilunum í landinu er að afnema verðtrygginguna. Þá fyrst fer fólk ekki að ráða við íbúðarlánin. Það er vitað að verðtryggð lán eru hagstæðari fyrir lántakendur til lengri tíma heldur en óverðtryggð lán.

[Marinó G. Njálsson, 11.10.2010 kl. 11:35]

Sigurður, Hagsmunasamtök heimilanna hafa barist fyrir nokkrum hlutum.  Einn er að lán verði leiðrétt til stöðu 1.1.2008 og frá þeim tíma taki þau hóflegar verðbætur, þ.e. 4% í samræmi við efri verðbólgumarkmið Seðlabanka Íslands, að gengistryggðum lánum verði breytt í verðtryggð lán frá 1.1.2008 miðað við stöðu í skattframtölum fyrir 2007 og þau taki síðan sömu takmörkunum á verðbætur.  Önnur er að hér verði tekið upp nýtt húsnæðislánakerfi, þar sem verðtryggingin verði tekin úr sambandi í skrefum með þaki á árlegar verðbætur (og vexti), að hér verði boðið upp á óverðtryggð húsnæðisllán með þaki á nafnvexti, að lántaki geti valið á milli fastra, breytilegra eða fljótandi vaxta og viðkomkandi geti skipt með jöfnu millibili.  Síðan höfum við barist fyrir breytingum á löggjöf á ýmsu sviði.

Okkar barátta hefur snúist um að leiðrétta forsendubrestinn sem varð 2008 - 2009 og síðan koma okkur út úr þessu óheilbrigða og mannskemmandi lánaumhverfi sem við búum í.  Okkar tillögur munu ekki bjarga öllum, en munu fækka þeim sem þurfa úrræði.  Mér heyrist á Ólafi Guðmundssyni, að sumir eigi að bera tjón sitt sjálfir, en aðrir að fá það bætt.  Samtökin tekja sig ekki þess umkomin að ákveða hverjir eru verðugir og hverjir ekki.  Vilji einhver setja sig í það dómarasæti, þá verður sá hinn sami að stíga fram og hefja upp sína raust.

Ólafur, það er míta að verðtryggð lán séu betri.  Farðu inn í lánareikni t.d. Arion banka og berðu saman 10 m.kr. lán til 20 ára, annars vegar verðtryggt með 5% vöxtum í 4% verðbólgu og hins vegar óverðtryggt með 10% vöxtum.  Heildargreiðslubyrðin á hinu fyrra er 7 m.kr. hærra.  Vissulega er greiðslubyrðin hærri til að byrja með, en lántakinn gæti bætt 2 m.kr. við lánið til að borga þann mismun og samt koma mun hægstæðara út.

[Sigurður M Grétarsson, 11.10.2010 kl. 12:11]

Marinó. Þið hafið frá upphafi barist með röngum hætti fyrir því að fá forsendubrest viðurkenndann. Deilan um réttmæti þess að lækka lán heimila á grundvelli forsendubrests er nefnilega ekki pólitískt deiluefni heldur lagalegt. Eina leiðin er því að fá þennan forsendubrest viðurkenndan af Hæstarétti rétt eins og ólögmæti gengistryggðra lána fékkst viðurkennt þar.

Þetta mun hvort eð er lenda í úrskurði Hæstaréttar. Ef stjórnvöld fara þá leið að lækka lánin með lagaboði þá fara lánveitendur í mál. Ef þeir vinna málið gæti það orðið hátt í 200 milljarða skellur fyrir ríkissjóð. Það væri því óréttlætanleg áhætta fyrir ríkissjóð að fara þá leið. Ætli þeir ráðherrar, sem stæðu fyrir slíku gætu ekki átt á hættu að lenda fyrir Landsdómi ef svo færi.

Það eru því aðeins tvær leiðir færar til að fá forsendubrestinn viðurkenndan þannig að það leiði til lækkunar lána. Annars vegar að ná fram Hæstaréttardómi um það og hins vegar að ná samkomulagi við lánveitendur um slíkt. Möguleikinn til málshöfðunar gæti virkað, sem svipa á lánveitendur að gefa eitthvað eftir þó ég efist að út úr skíku kæmi flöt niðurfelling, sem einhverju verulegu næmi.

Hvað varðar hugmyndir ykkar um lánakerfi til framtíðar þá mun lagasetning í þá veru aðeins leiða eitt af sér. Fólki mun ekki lengur standa til boða langtímalán í íslenskum krónum eða í það minnsta mun vera verulega erfitt að fá slík lán. Það er einföld staðreynd, sem ekki er hægt að komast framhjá að stjórnvöld geta ekki tryggt lántökum hagstæðari kjör á lánum en þeir, sem eiga peninga til að lána eru tilbúnir til að láta þá fá. Lagasetning, sem setur vexti neðar en þá vexti, sem myndu annars myndast á markaði leiðir til lánsfjárskorts.

Það er greinilegt að þú skilur ekki eðli lána þegar lesinn eru rök þín fyrir því að óverðtryggð lán séu hagsæðari en verðtryggð. Það er aðeins ein ástæða fyrir því að minni heildargreiðsla kemur fram á óverðtryggða láninu í dæminu þínu. Hún er sú að lánið er greitt hraðar niður í upphafi og þannig sparast vextgir. Það vita það allir, sem eihvern snefil af þekkingu hafa á eðli lána að þeim mun hraðar, sem þau eru greidd niður þeim mun minna þarf að greiða í vexti og skiptir þar einmitt mestu máli hversu hratt þau eru greidd niður í upphafi lánstímans því þannig sparast mest í vexti.

Það er því verið að bera saman epli og appelsínum þegar borin eru saman lán með mismunandi dreifingu á greiðslum yfir lánstímann þannig að annað lánið er með mun hærri greiðslubyrði í upphafi en hitt í lok lánstímans. Það segir okkur ekkert um það hvort lánsformið er hagstæðara.

Ég er sannfærður um það að ef þið hjá HH hefðuð frá upphafi starfað með stjórnvöldum af heilindum í því að finna bestu raunhæfu leiðirnar til að aðstoða heimili í vanda í stað þess að öskra alltaf á fullkomlega óraunhæfar leiðir, sem eru þar að auki utan valdsviðs stjórnvalda því þau standast ekki eignarréttarákvæði stjórnarkrárinnar ásamt því að rægja niður allar þær leiðir, sem stjórnvöld hafa þó reynt að fara, þá væru mun færri heimili í vanda í dag helur en rauninn er.

Hvernig væri að þið fræuð að hysja upp um ykkur buxurnar og farið að vinna með stjórnvöldum í að hanna raunhæfar leiðir til aðstoðar heimilum í vanda og sýnið þannig í verki að þið eru raunverulega að vinna að hagsmunum heimila í vanda?

[Marinó G. Njálsson, 11.10.2010 kl. 12:26]

Sigurður, stundum ertu sammála.  Hér er eitt dæmi um það:

Það eru því aðeins tvær leiðir færar til að fá forsendubrestinn viðurkenndan þannig að það leiði til lækkunar lána. Annars vegar að ná fram Hæstaréttardómi um það og hins vegar að ná samkomulagi við lánveitendur um slíkt.

Þetta eru nefnilega leiðirnar sem við höfum farið.  Við höfum aldrei beðið stjórnvöld um lög til að lækka lánin.  Við höfum alltaf beðið um samninga.  Ég er 100% sammála þér um þessa fullyrðingu.  Dómstólaleiðin var farin varðandi gengistryggð lán, en hún endaði í óskapnaði varðandi vexti. Þess vegna erum við að ítreka samningaleiðina núna.  Hugmyndir okkar um leiðréttingu verða ekki að veruleika, ef setja þarf lög um aðferðina.

[Ólafur Guðmundsson, 11.10.2010 kl. 15:21]

Marinó, þú ert ekki vitlaus maður en þú hefur ekkert fjármálalæsi. Sigurður svaraði fyrir mig að mestu leiti. Þú hlýtur að gera þér grein fyrir því að það skiptir höfuð máli hvenær greiðslurnar koma frekar en upphæðirnar ef að við ætlum að bera saman tvö mismunandi lán. Ef að mælikvarðinn á það hve hagkvæm lán eru er hve margar krónur maður borgar að lokum þá er miklu hagkvæmara að taka verðtryggða lánið og borga 9 miljónir inn á höfuðstólinn fyrsta árið og borga síðan miljónina sem er eftir á 19 árum. Að lokum ertu búinn að borga miklu miklu færri krónur heldur en óverðtryggða lánið.

En þú hlýtur að skilja það, verandi einn helsti talsmaður „Hagsmunasamtaka“ heimilanna, að þú verður að núvirða framtíðargreiðslur af mismunandi lánum.

Til þess að gera þetta ennþá skýrar þá get ég komið með dæmi. Ég vil gefa þér 12.000 kr. Hvort viltu fá 1.000 kr. á mánuði í 1 ár eða fá alla upphæðina (12.000 kr.) eftir 1 ár?

[Sigurður Haraldsson, 11.10.2010 kl. 18:55]

Takk fyrir innlitið félagar og kröftugar umræður. Ekki er hægt að sjá að nokkur niðurstaða fáist með þessu sem hér kemur fram!

Ef ekki næst samstaða um lausnir þá tapa allir það er ljóst!

Hvað er umborðsmaður skuldara að gera?

[Sigurður M Grétarsson, 16.10.2010 kl. 03:16]

Marinó. Gallinn við samningaleiðina er sá að hún nær aldrei sú fjármálastofnun vill fara, sem vill fara skemmst. Fjármálastofnanirnar munu ekki vilja fara lengra en næsta fjármálastofnun er tilbúinn til og þess vegna komast menn ekki lengra en þetta. Það er því alveg ljóst að samningaleiðin leiðir ekki af sér mikla lækkun lána.